regie Roy Dames, montage Jos Driessen en Willem Jan Loose, producent Windmill Productions voor BNN/VARA, documentaire, 50 minuten, 2016

Anita de Wit zet zich in voor slachtoffers van loverboys. Ze besloot dat tien jaar geleden te doen nadat haar eigen dochter Angelique op vijftienjarige leeftijd ten prooi viel aan loverboys. Ze heeft sommige meisjes goed kunnen helpen via een stichting, maar het lukt haar nog niet om haar eigen dochter te redden. Zij is verslaafd aan drugs en valt iedere keer weer in de handen van verschillende loverboys. Regisseur Roy Dames, die eerder de documentaire Dossier Loverboys en een serie over het onderwerp maakte, volgt de twee al jaren en vertelt hun verhaal.

 

Verloren Dochters: om stil, kwaad en verdrietig van te worden

TV-recensie Julien Althuisius in de Volskrant

Vlinderhuis

'Hij moet me breken', zegt Angelique. Ze zit in de auto bij regisseur Roy Dames van de BNN-documentaire Verloren Dochters, die gisteravond werd uitgezonden. Angelique prostitueerde zichzelf gedwongen, maar kon niet zomaar weggaan bij de loverboy onder wiens controle ze stond. 'Wat houdt je tegen om weg te gaan?', had Dames haar gevraagd. 'Hij moet me breken. Dat kan alleen maar als hij laat zien dat hij niet van mij houdt.' Even later stapt Angelique bij een tankstation uit de auto en verdwijnt ze in de bosjes. Op naar de volgende klant.
In Verloren Dochters, een document om tegelijkertijd stil, kwaad en verdrietig van te worden, volgden we behalve Angelique vooral haar moeder Anita. Nadat ze haar dochter was kwijtgeraakt, begon ze haar eigen particuliere opvang, Het Vlinderhuis, voor meisjes die slachtoffer zijn geworden van loverboys. Xandra woonde ook bij Anita in. Ze vertelde hoe een normale relatie met iemand die haar leek te begrijpen, langzaam veranderde in een hel. Zelfs een simpele maaltijd koken, kon ze nu niet zonder pijnlijke herinneringen. 'De eerste keer dat ik voor hem had gekookt, zette ik het voor hem neer. Hij kijkt ernaar en flikkert het zo weg.' Als ze de trap niet goed had schoongemaakt, moest ze die aflikken. 'Elke tree naar boven.'
Dat Xandra er bovenop is gekomen, is vooral te danken aan Anita. Soms heeft Xandra een totale black-out en flipt ze volledig. Niemand moet haar dan proberen aan te raken. Alleen door Anita's stem komt ze er dan uit. 'Dat heeft denk ik te maken met vertrouwen.' Ze heeft ook professionele hulp gehad, maar dat heeft niet veel geholpen. 'Bij de ggz dwaalde ik nog meer af, heb ik nog meer trauma's opgelopen. Er werd niet naar me geluisterd, ik werd platgespoten, in een separeercel gestopt, uitgekleed door zes man.'
Gelukkig dat er mensen zoals Anita bestaan die hulp bieden waar de officiële instanties het laten afweten. Zou je denken. Toch werden er tot twee keer toe Kamervragen gesteld over Het Vlinderhuis. Niet om te bedenken hoe Anita geholpen zou kunnen worden met haar werk, of hoe de politiek nog meer kan doen om tot op het bot getraumatiseerde slachtoffers uit handen van hun loverboys te houden, maar omdat Het Vlinderhuis een particuliere instelling is die niet onder toezicht van Inspectie Jeugdzorg of Gezondheidszorg staat en dus niet gecontroleerd kan worden.
Ondertussen doet Anita er alles om haar eigen dochter terug naar huis te halen. Dat lukt uiteindelijk. Op de avond dat ze is teruggekomen, zit Angelique naast haar moeder op de bank. Haar telefoon gaat. Om het vastgelegd te krijgen, neemt ze op. Een klant. 'Eigenlijk is alles mogelijk en bespreekbaar, maar ik doe wel alles safe', zegt Angelique terwijl ze tegen de tranen vecht. 'Ja tuurlijk', is het antwoord. 'Ik zoek eigenlijk een meisje waarmee ik lekker anaal los kan gaan.'
Na het telefoongesprek zegt Anita tegen haar dochter: 'Iemand die van jou houdt, laat je niet als hoer werken.' Angelique lijkt het te begrijpen. Een paar dagen later verdwijnt ze weer.